Volgens regisseur Albert Serra zullen we zijn films over 100 jaar bewonderen. Gelukkig hoeven we dat niet mee te maken...

In TOKYO DRIFTER (1966) wist de al even eigenzinnige regisseur Seijun Suzuki wel hoe de hoofdrolspeler een blikvanger zou worden: de gehele film loopt hij in een keurig pak, dat geen kreukje oploopt. Ook niet na talloze vecht- en schietpartijen. De personificatie van cool.

De Roller (prima rol van Benoît Magimel) struint in smetteloos wit bijna 3 uur door het beeld als een soort regelneef en probeert de gemoederen te bedaren als de lokale bevolking kernproeven op hun eiland vreest.

De vorige alinea beschrijft inhoudelijk alles wat de kijker in 2 uur en 45 minuten voorgeschoteld krijgt. Een marteling voor velen. Cinematografisch is het wel prachtig wat er voorbij komt. Bij gebrek aan museum Boymans is dit dan wel weer een aardig alternatief.